იმდენი ხანია ბლოგზე არაფერი დამიწერია რომ რა სადაა აღარც კი მახსოვს. ან სურათები საიდან უნდა ჩავსვა....მოკლედ არაუშავს, :) მთავარია ამოვთქვა ის, რაც ამ ფილმის ნახვის მერე დამიგროვდა. ფილმი, ფილმად...დიდი მოლოდინი მის მიმართ არ მქონდა, ვერც ამ წუთას ვიტყივი, რომ ის ჩემი ერთ-ერთი უსაყვარლესი ფილმია, თუმცა ის ნამდვილად უნდა ვთქვა, რომ რეჟისორმა ძალიან კარგად გადმოსცა დეპრესიის არსი ამ ფილმით. მოკლედ ცალ ხელში პოპკორნით და მეორეში კოკა-კოლა ლაითით მოვკალათდი სავარძელში და ჩემს ერთადერთ საზრუნავს წარმოადგენდა ის რომ არ ვიცოდი სად წამეღო ეს პოპკორნი, რადგან მე-5-ე დარბაზში სავარძლებს პოპრკონისა და კოკა-კოლის ჩასადება არ აქვთ. მოკლედ როგორც იქნა მოვთავსდი და დაიწყო ფილმიც. ფილმის აღწერას არ დავიწყებ, რადგან აზრი არ აქვს, უნდა ნანახი გქონდეს, აღწერით ვერაფერს გაიგებ. პირველი ნაწილი საკმაოდ მომაბეზრებელი იყო, ნახევარი დარბაზი ადგა და წავიდა, მეორე ნახევარს ეძინა...მეც საკმაოდ მომწყინდა, თუმცა მეორე ნაწილი...საოცრად ლამაზი იყო. კიდევ ის მინდა ვთქვა პირველ ნაწილზე რომ....პირდაპირ ეკრანიდან ჟონავდა სევდა...აი ასე, წვეთ-წვეთად...ყოველგვარი ბნელი კადრებისა და ეფექტების გარეშე...კადრები იყო ქორწილის. მაგრამ რა კარგად იყო გადმოცემული დეპრესია, როდესაც ყველაფერი შენ თავში იხარშება და გარემო უცვლელია, თუმცა შეცვლილია ისევ და ისევ შენივე თავში. მე შემზარა დეპრესიის ასე კარგად წარმოჩენამ, მისმა ასე გაშიშვლებამ, თავისი მთელი შემაძრწუნებელი არსით იყო წარმოჩენილი და ვიმეორებ ეს ყველაფერი რამე ეფექტებისა თუ ბნელი, დეპრესიული კადრების გარეშე...მე ასეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ეკრანიდან იშვერსო ხელებს, გამხდარ გაწამებულ ხელებს. მოკლედ შთაბეჭდილება დამრჩა, რომ რეჟისრს ზუსტად აქვს გამოვლილი ეს სენი და იცის რაზეც ლაპარაკობს. მეორე ნაწილი რომანტიული და ლამაზი იყო...რომანიტული სცენების გამო...კერძოდ მთვარე და პლანეტა მელანქოლია ერთად. მელანქოლიის შუქზე კლდეზე მწოლიარე მსახიობი. ძალიან ლამაზი კადრები ზღვიდან ამომავალი პლანეტა მელანქოლიის. მივიღე ესთეტიური სიამოვნება...საოცარი...როგორი არა იაფფასიანი იყო ეს კადრები...ვაგნერის მუსიკა.
ბოლოში უკვე მთლიანად ჩამითრია ამ ფილმმა და იმ აპათიიდან გამოვედი, რაც მისი ყურების დასაწყისში მქონდა. ან რა მაგარად იყო სამყაროს დასასრული ამ ფილმში....სიჩუმე...საშინელი სიჩუმე, მერე გრუხუნი, მერე ვაგნერი....აუ არვიცი! ძალიან იმოქმედა...!
აპოკალიფზე ხომ უამრავი ფილმია, მთელი თავიანთი ძვირადღირებული ეფექტებითაც კი მეათასედადაც ვერ წარმოაჩენენ იმ ძრწოლვას რაც ამ ფილმში ჩანდა სამყაროს აღსასრულის წინაშე. ასეთი ლამაზი ამ საკითხზე არაფერი მინახავს....ასეთი რეალური, ასეთი ემოციური....
სამყაროს და ადამიანის აღსასრული ერთად. პლანეტა მელანქოლია რომელიც დედამიწას ანადგურებს. და ჩვეულებრივი მელანქოლია, რომელიც ადამიანს ანადგურებს.
კიდევ ის მინდა ვთქვა, რომ ეს პირველად არაა, როდესაც დავინახე რა კარგად აქვს გათავისებული ავტორს დეპრესია, და რა კარგად გადმოცემული. ადრე ეს შეგრძნება ედვარდ მუნკის ნახატის ”კივილის” მერე დამეუფლა...და ასევე ტერენტი გრანელის ზოგიერთი ლექსის კითხვისას. ახლა კი უკვე მხატვრობას და პოეზიას კინემატოგრაფიაც შეემატა ამ ფილმით.
მართლა, ვერ ვიტყვი რომ ეს ჩემი საყვარელი ფილმი გახდება. არა იმიტომ რომ ზედმეტად დამთრგუნველია....უბრალოდ ვაფასებ ხელოვნებაში რეალურ ემოციას, რაზეც ალბათ აიგო ეს ფილმი. გამორიცხულია რეჟისორს ეს ყველაფერი არ განეცადა და ისე გადაეღო ეს ფილმი.
Wednesday, October 26, 2011
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment